Πολλοί φοιτητές που ασχολούνται με τις φοιτητικές παρατάξεις κατηγορούνται από συμφοιτητές τους και συνήθως αμέτοχους με αυτές πως ότι αντιπροσωπεύουν και ισχυρίζονται είναι μύθος. Εγώ με την σειρά μου θα σας παρουσιάσω 5 μύθους που πιπιλίζουν τα αυτιά μου σχετικά με την ενδεχόμενη αποχή των συμφοιτητών μου από την εκλογική διαδικασία.
Πρώτος μύθος: : Όταν δεν πηγαίνω να ψηφίσω, γυρίζω την πλάτη στη κατάντια και στη βρωμιά του πολιτικού κατεστημένου των κομματικών παρατάξεων.
Είναι ίσως το πρώτο επιχείρημα που θα μπορούσε να επικαλεστεί κάποιος για να μην προσέλθει στην κάλπη. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε το εκλογικό σύστημα, να μιλήσουμε για βρομιά και νοθεία και για έλλειψη συνδικαλισμού εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Αλήθεια, κάτσατε να σκεφτείτε πως το μόνο που κάνετε είναι να κατηγορείτε αυτούς που ασχολούνται με τις φοιτητικές παρατάξεις και να τους προσδίδετε το γεγονός πως ασχολούνται με κάτι κάλπικο και βρώμικο; Πρέπει όμως αγαπητοί συνάδελφοι να σας υπενθυμίσω πως με την σιωπή και την απραγία το βρώμικο για σας πολιτικό σύστημα και ο ανύπαρκτος συνδικαλισμός δεν πρόκειται ποτέ να «καθαρίσουν» και να γίνουν όπως εσείς τα επιθυμείται.
Δεύτερος μύθος: Και να πάρω μέρος στην εκλογική διαδικασία δεν ξέρω τι να ψηφίσω αφού όλοι είναι το ίδιο.
Εδώ παίρνουμε ως γνώμονα ότι ο φοιτητής θα έχει την καλή θέληση να έρθει να ψηφίσει στις φοιτητικές εκλογές αλλά θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα ισχυρό δίλλημα. Ποια φοιτητική παράταξη να ψηφίσει. Επειδή όμως το μυαλό ένα είναι και κουράζεται καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι κανένας δεν αξίζει την ψήφο του και πως όλοι είναι ίδιοι. Αλλά εγώ με την σειρά μου έρχομαι να αναρωτηθώ αν η παραπάνω γνώμη είναι συμπερασματική. Γιατί αν όλοι οι φοιτητές συζητούσαν με τους υποψηφίους για τις θέσεις, τις προτάσεις και τα οράματά τους τότε σίγουρα θα κατέληγαν στο συμπέρασμα πως δεν είναι όλες οι φοιτητικές παρατάξεις ίδιες και πως το δικό τους όραμα είναι και δικός σου .
Τρίτος μύθος: η ψήφος μου δεν θα κάνει την διαφορά αφού όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι βγαίνουν, άρα γιατί να πάω να ψηφίσω;
Αυτό κι αν είναι κακή δικαιολογία. Ας δώσω ένα αφελές παράδειγμα. Ξέρουμε όλοι ότι σίγουρα κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Παρόλα αυτά κάνουμε τόσες μα τόσες πράξεις, δραστηριότητες που δεν βγάζουν πουθενά αφού στο τέλος δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας και θα πεθάνουμε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα παρατήσουμε τη ζωή, τον αγώνα, την δημιουργία, τα οράματα επειδή είμαστε σίγουροι ότι θα πεθάνουμε; Το ίδιο συμβαίνει και στις εκλογές. Η εκλογική δύναμη είναι συγκεκριμένη. Έχουμε σκεφτεί πόση διαφορά θα είχαν τα αποτελέσματα, αν οι φοιτητές ήταν περισσότερο συνειδητοποιημένοι, πολιτικά ώριμοι και μορφωμένοι, μα πάνω απ’ όλα ενεργοί; Και δεν εννοώ αλλαγή στη βάση των παρατάξεων. Η αλλαγή θα επέλθει, στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων και των κριτηρίων επιλογής του υποψηφίου που θα ψηφίσουμε.
Τέταρτος μύθος: η εκλογική διαδικασία δεν με αφορά. Όποιος και να βγει το ίδιο μου κάνει. Κοιτάω την δουλεία μου και δεν εμπλέκομαι με τα πολιτικά.
Είναι μια άποψη που υποστηρίζει η πλειονότητα των φοιτητών αν και ποτέ δεν υπάρχει ουσιαστική αιτιολόγηση. Αυτό που συμπεραίνω εγώ είναι πως πια ο φοιτητής έχει γίνει ατομιστής και πως δεν ενδιαφέρεται για το συλλογικό συμφέρον. Παρουσιάζει το ατομικό και ίδιον συμφέρον, ως το υπέρτατο αγαθό, με τον φοιτητή να δικαιολογείται λέγοντας: Να κάνω τη δουλειά μου, να τελειώσω, να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου και να μην ασχοληθώ ποτέ με σας.
Βλέπουμε όμως πόσο αδιέξοδη είναι αυτή η πράξη και σκέψη στην καθημερινότητά μας. Με τον καθένα να κοιτά το Εγώ του, την ατομική του ευμάρεια, αδιαφορώντας για το γενικό καλό και σύνολο. Όλα καλώς ή κακώς μας επηρεάζουν. Και όταν αποφεύγεις μια μάχη, στο τέλος σίγουρα θα τη δώσεις για κάποιο προσωπικό θέμα που σε αφορά και σε επηρεάζει στη ζωή σου αλλά θα είναι αργά και το αποτέλεσμα θα έχει κριθεί. Πόσες φορές δεν είδαμε οι φοιτητές μετά από μακροχρόνιες καταλήψεις να πηγαίνουν μαζικά να ψηφίσουν, όχι την καλύτερη παράταξη, αλλά αυτή που τους εκφράζει το συμφέρον, στη προκειμένη περίπτωση την παράταξη που είναι κατά της κατάληψης. Ο Περικλής, στην αρχαία Αθήνα, έλεγε πως ο απολίτικος άνθρωπος είναι άχρηστος. Και όντως έτσι είναι με μια διαφοροποίηση: Δεν είναι μόνο άχρηστος, είναι και επικίνδυνος. Γιατί μπροστά στο ατομικό συμφέρον είναι ικανός να πατήσει επί πτωμάτων, να γίνει ηθικός αυτουργός μιας ανείπωτης παρακμής στα ελληνικά πανεπιστήμια και να συνεχίζει να παραμένει βουβός, κοιτάζοντας να σώσει το τομάρι του.
Και τι θα γίνει; Θα βγάλω εγώ το φίδι απ’ την τρύπα; Το θέμα δεν είναι ποιος θα το κάνει, αλλά το ποιος θα το προσπαθήσει. Και σ’ αυτή την προσπάθεια είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε όλοι αλληλέγγυοι, ο καθένας απ’ το δικό του μετερίζι, προκειμένου να κάνουμε ένα βήμα μπροστά σαν οικογένεια, σαν πανεπιστημιακή κοινότητα, σαν κοινωνία, σαν πατρίδα.
Πέμπτος μύθος: Δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα. Καλά είμαστε και έτσι
Υποκριτικός και ψευδής. Η απάντηση έρχεται αυθόρμητα: Βγάλε τότε το σκασμό και μην ξανατολμήσεις να κάνεις κριτική για τίποτα. Γιατί το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν είναι οι άλλοι. Είσαι ΕΣΥ!
Νικολαράκου Βούλα, Β’ Έτος